'En dan nu Heleen de Geest met de verkeersinformatie. Heleen, waar staat het vast op dit moment?' Standaard draai ik de volumeknop naar beneden wanneer op de radio alle files voorbij komen. Ik kan het aantal files waarin ik ooit zelf heb gestaan op twee handen tellen. Ik had dan ook nooit durven vermoeden dat ik zelf aanstichter zou zijn van twee landelijke verkeersopstoppingen. En dat in één week tijd.
'Kijk, dat zal 'm zijn.' Voor ons doemt een grote witte camperbus op, geparkeerd in een klein woonhofje. Een bus op leeftijd, maar voor de komende acht dagen ons onderkomen en vervoer voor een vakantie in de Duitse Südeifel. Ik grijns als ik de nummerplaat zie. Met de letters en cijfers kan ik met een beetje fantasie het woord 'lopen' maken. Plagerig zeg ik dit hardop. Zonder dat ik het doorheb, blijk ik op het moment een vloek over onze vakantie te hebben uitgesproken.
Die vakantie begint woensdagochtend begin juni nog opgewekt wanneer we rond half tien met een volgeladen camperbus het erf afrijden. De navigatie stuurt ons richting Joure en dan door de polder naar het zuiden. Het is een kabaal van jewelste als we de A7 op rijden. Van de tafel tot de toiletbril: alles trilt, piept en kleppert. We draaien de radio op standje max en genieten van het feit dat we acht dagen lang niets aan ons hoofd hebben.
KLABAM! Op het moment dat we een vrachtwagen inhalen, klinkt er plots een enorme knal. De geur van verbrand rubber vult onze neusgaten. Heelhuids weten we de camperbus naar de vluchtstrook te sturen. Een snelle blik bevestigt ons vermoeden: een klapband linksachter. Vrachtwagens, auto’s en bestelbusjes suizen met een rotgang rakelings langs onze camper. Gekleed in een geel hesje zetten we de gevarendriehoek op de vluchtstrook en nemen plaats achter de vangrail om 112 te bellen.
Het voordeel van een klapband op de snelweg is dat Rijkswaterstaat in een mum van tijd paraat is. In no time is ook de sleepwagen ter plaatse. ‘Hebben jullie een reservewiel’, vraagt de stoere sleepman. Geen flauw idee. Hij duikt onder de bus en tovert een wiel tevoorschijn. Ondertussen is de rechter rijbaan door Rijkswaterstaat afgesloten zodat het wiel veilig vervangen kan worden.
Langzaam rijdt het verkeer langs onze camperbus, als ik telefoon krijg. ‘He Nyn, stiesto lâns de A7 mei in stikken camperke?!’ Oplettende vriend Kor, die ook in de door ons gecreëerde file staat, heeft ons herkend. Wanneer ik vertel over onze klapband op slechts 20 kilometer van huis, proest hij het uit. ‘Jim binne al op de radio. Hiel Noard-Nederlân stiet fêst!’ Zie daar: mijn debuut op de landelijke radio als file-veroorzaker.
Op advies van de sleepwagenman laten we de reserveband in Joure omwisselen door een nieuwe linker achterband. Het reservewiel wordt weer vakkundig onder de camper geschroefd en klaar is kees. Vier uur later dan gepland kunnen we onze weg vervolgen naar het zuiden. We overnachten in Maastricht en rijden de volgende dag naar onze bestemming in Duitsland.
Na een weekje Südeifel rijden we terug richting Limburg. Ik haal opgelucht adem wanneer we de grens over zijn. Onbewust was ik stiekem toch een beetje bang dat we midden in een Duitse haarspeldbocht met pech langs de weg zouden komen te staan. ‘No ha wy wer ús eigen Rijkswaterstaat’, knipoog ik wanneer we de A2 opdraaien. Het is alsof de vakantievloek me hoort, want nog geen kilometer later klinkt er opnieuw een oorverdovende knal. Jawel: klapband van het rechterachterwiel.
Opnieuw trekken we ons gele hesjes aan, zetten de gevarendriehoek op de vluchtstrook en bellen vanachter de vangrail met de hulpdiensten. In een absoluut recordtempo is Rijkswaterstaat dit keer paraat. Of we een reservewiel hebben? Jazeker, onder de camper, wijzen we als volleerd klapbandspecialisten. Binnen een halfuur worden we weggesleept.
In de sleepwagen doe ik mijn oordopjes in en klik op de app van Radio 1. Jawel. Voor de tweede keer binnen acht dagen zijn we opnieuw aanstichter van een file die Heleen noemt op de radio. Ik app oplettende vriend Kor een cryptisch berichtje. ‘Hé, hast al heard fan dy file op de A2?’
