‘Ik meitsje in rollade.’ Ik zie het berichtje van mijn broer in de familie-app verschijnen. Met de kerstdagen voor de deur is het de hoogste tijd om de taken te verdelen voor het kerstmenu. Mijn broer is altijd haantje-de-voorste om de rollade te claimen. Van mij mag 'ie, want ik krijg nog altijd kippenvel van het woord 'rollade'.
Het is inmiddels meer dan vijftien jaar geleden dat we bij de korfbalvereniging in Oudega onze jaarlijkse kippenactie hielden. 'Pyk fan Quick', waarbij het laatste woord op z'n Fries werd uitgesproken: 'kwiek'. Heel het dorp kon bij ons kippenpoten, kipsaté, kiprollade en kipfilet bestellen voor de kerstdagen. Een actie die ons financieel gezien geen windeieren legde, maar waar we als organisatie een behoorlijke kippenkluif aan hadden.
Waar we tegenwoordig via app of web in een handomdraai onze bestelling doorgeven, ging dat destijds nét even anders. De kippenactie ging traditioneel van start met het laten drukken van zo’n 800 papieren bestelformulieren, die handmatig door de leden bij iedereen in de bus werden gedrukt. De boomers onder ons herinneren zich vast nog dat invulstrookje onderaan het A4’tje, met het welbekende schaartje en het gestreepte kniplijntje.
Net zo handmatig als de bestelformulieren huis aan huis langs waren gebracht, werden ze ook weer opgehaald. Sommige hingen al braaf te wachten op de koelkastdeur, maar velen moesten ter plekke nog worden ingevuld. Daar stond je dan, in de kou, in het donker, met verkleumde handen en een afgekloven pen het adres en de bestelling te noteren. Uiteraard met persoonlijke dieetwensen: ‘Ik yt gjin sâlt’ of ‘Net wer sa’n droege rollade’. Alsof ik daar ook maar enige invloed op had.
In de kantine moesten we al die handmatig ingevulde briefjes vol hanenpoten vervolgens uitvogelen. Hè, is dat nou een twee of een zeven? Wat denk jij: staat hier een streepje bij kipsaté of bij rollade? De enige moderne ‘tool’ die we tot onze beschikking hadden, was een Excel-document, waarin we de kilo’s kip nauwkeurig per adres noteerden. Via één klik op de knop kwam de uiteindelijke bestelling tevoorschijn. Een eitje.
Met een bestelauto vol kippenvlees kon het echte werk beginnen. Gewapend met een paar handschoenen stopten we iedere bestelling in een plastic tasje. Plastic ja, geen kip die zich daar destijds druk om maakte. Vervolgens werd deze bestelling ’s avonds huis aan huis bezorgd. Thuisbezorgd 1.0.
Ondanks dat we dagenlang op de voorbereiding hadden gebroed, ging er ieder jaar toch altijd iets mis. Wie saté had besteld, kreeg per ongeluk filet. Verse kippenpoten waren in werkelijkheid diep ingevroren. En de wonderlijke 11 rollades van de buurman bleken eigenlijk twee streepjes te zijn. ‘Wa yt no alve rollades?!’ Als een kip zonder kop reden we door het dorp om alles in orde te maken.
Na iedere kippenactie namen we ons heilig voor om deze activiteit nóóit, maar dan ook nóóit weer te organiseren. Maar het leverde wel een leuk zakcentje op. Per toeval ontdekte iemand van de organisatie het Ei van Columbus: bij de TT in Assen zochten ze vrijwilligers. We waren er als de kippen bij. Alleen even aanmelden en klaar.
En al die mensen die plots zonder kerstmaal zaten? Geen haan die ernaar kraaide.
