‘Zo zeg Nyn, heb je dit allemaal zelf gekookt?!’ Het is vrijdagavond en vol trots zet ik een kom met couscous salade en een zelfgemaakte lasagne op tafel. In de koelkast wacht nog een tiramisu, die ik straks als toetje serveer. Drie vriendinnen kijken me argwanend aan. In de vijftien jaar dat we elkaar kennen, kwamen mijn kookkunsten nooit verder dan campingmacaroni en een vlaflip. Eén van de drie verwoordt precies wat de andere twee zich ook afvragen: ‘Ben jij ineens een keukenprinses geworden, dakhaas?’
Als je iemand goed wilt leren kennen, kun je het beste de boekenkast en de koelkast bekijken. Dat las ik ooit in een boek over relaties en ik denk dat het klopt. Zowel je ‘leesvoer’ als je keuze voor eten zeggen ontzettend veel over wie je bent. Mijn koelkast telde zo’n 15 jaar lang niet meer dan zes producten. Boter, bier, sinaasappels, diepvriespizza’s, bananen en kaas. Daarmee kon ik namelijk alle maaltijden bereiden die ik nodig had om in leven te blijven: tosti’s, pizza’s, een gezonde smoothie en een welverdiend biertje.
Als ik al eens een zevende product in mijn koelkast had staan, ging het meteen mis. Zo trakteerde ik mijn verjaardagsvisite al eens op unieke slagroom. Bij het ophalen van de taart uit de koelkast zag ik daar tot mijn verrassing nog het pakje slagroom onaangeroerd in de deur staan. Terwijl ik die ochtend toch echt een halfuur lang had staan kloppen met de mixer. Wat bleek: in plaats van de slagroom had ik het pakje kattenmelk opgeklopt. Niemand heeft er trouwens over lopen miauwen.
Nee, dan de eerste keer dat ik voor mijn grote liefde ging koken. Vooraf had ik bedacht dat ik een onvergetelijke culinaire indruk zou maken wanneer ik een gezonde zelfgemaakte pizza uit de oven zou toveren. En dus had ik een kant en klare pizzabodem gehaald, een fles ketchup, een halve kilo gehakt en soepgroenten. Als een volleerd chef-kok rulde ik het gehakt in de pan, nonchalant met één hand in mijn broekzak. Vervolgens gooide ik alle soepgroenten erbij, liet dat veel te kort garen en kwakte het geheel op de met ketchup bedekte pizzabodem. Eén ding is gelukt: de indruk werd onvergetelijk.
Koken is nou eenmaal niet mijn ding. Vandaar dat ik op mijn 32e verjaardag bedacht: ik trakteer mijn visite niet langer zelf, maar laat dat voortaan doen. En dus huurde ik een cateraar in die ons trakteerde op de meest lekkere gerechten. Van varkenshaasmedaillons in peperroomsaus tot aardappelgratin met spekjes, bieslook en kaas. Aan alles was gedacht. Behalve aan eten voor de kleintjes. Geen patat, geen pannenkoeken en zelfs mijn diepvriespizza’s waren op. Dus aten de kids die avond noodgedwongen de garnering op.
Haar kookgenen heeft mijn moeder overduidelijk niet aan mij doorgegeven. Opvallend genoeg voelen mijn broer en zusje zich als een vis in het water in de keuken. Alhoewel. Mijn zus trakteerde verjaardagsvisite al eens op een uitzonderlijke kinderbuenotaart. Nadat ze alle maar liefst 18 benodigde ingrediënten in huis had gehaald en fanatiek aan de slag ging, bleek dat de roomkaas ontbrak.
Nou is mijn zus niet voor één gat te vangen. In haar overvolle koelkast viste ze een kuipje kruidenroomkaas uit de la en klopte dat nietsvermoedend door het beslag. Eén ding kan ik je wel vertellen: dan kun je nog beter kattenmelk serveren.
