Wie Femke heet, kreeg het afgelopen week zwaar te verduren op social media. Dat hadden al die Femke's te danken aan een 24-jarige naamgenote die in opinieblad HP/De Tijd haar verhaal deed over corona. Ze was helemaal klaar met al die maatregelen. Sterker nog, haar hele zomer was naar de kloten nu ze niet naar festivals mocht, niet op vakantie kon en zelfs geen bezoek aan haar oma mocht brengen. "Ik laat mij niet alles afnemen door zo'n virus", vertelde ze. Vanaf nu stopt Femke met alle coronamaatregelen.
Dit interview sloeg in als een bom. Heel Nederland leek een mening te hebben over Femke. Die meningen liepen uiteen van 'verwende millennial' tot 'egoïstische klootzak'. De Tweede Wereldoorlog passeerde zelfs de revue en massaal riepen we elkaar op om vooral geen Femke te zijn.
Aan dit verhaal zitten - zoals altijd - meerdere kanten. In de media lag het vergrootglas de afgelopen maanden vooral op ouderen, die door het coronavirus werden getroffen. Ook was er aandacht voor vaders en moeders die naast het thuiswerken plotseling ook juf of meester waren. Niet te vergeten al die ondernemers die hun winkels moesten sluiten. Maar de groep jongvolwassenen werd in al dat mediageweld een beetje vergeten.
Stel je voor: je woont op kamers in een gezellige studentenstad, spreekt regelmatig af met vrienden, loopt stage en hebt een leuke bijbaan. Door het coronavirus is dat van de ene op de andere dag allemaal weg. Je zit dag en nacht in je kamer van 3 bij 4, drinkt geen biertjes meer met vrienden, mag niet op vakantie en die bij elkaar gespaarde festivalkaartjes liggen in de prullenbak. Ik snap best dat dit pijn doet.
Daar komt nog eens bij dat deze groep geen voorbeelden heeft van mensen met corona. In hun directe omgeving is vrijwel niemand ziek geworden. Maar - en dat is het verraderlijke aan dit virus - dat kan ook plotsklaps veranderen. Volgens de cijfers breidt corona zich als een lopend vuurtje uit onder jongeren. In Rotterdam was afgelopen week een uitbraak onder studenten. En daar blijft het vast niet bij.
Mijn eerste reactie op het verhaal van Femke was er ook eentje in de categorie 'egoïstische trut'. Aan de andere kant heeft ze me wel aan het denken gezet. Hoe streng ben ik zelf eigenlijk nog in het naleven van de regels? Ook ik ben in mijn vakantie lakser geworden in het houden van anderhalve meter afstand. Ik ben nog niet zo ver als Femke om me compleet niets meer aan te trekken van de maatregelen, maar stiekem laat ook ik de teugels vieren.
En hoe zou dat zijn met al die mensen op Twitter die Femke met de grond gelijk maakten? Houden die zich nog braaf aan de regels? Of staan die in de campingwinkel ook zij aan zij om een pak halfvolle melk en die laatste versgebakken croissants?
Ik denk dat we een halfjaar na de allereerste Nederlandse coronapatiënt allemaal een beetje zoals Femke zijn. We weten dat de maatregelen nodig zijn, maar we zijn er klaar mee. We worstelen allemaal met de gevolgen van corona op ons leven. Oud én jong. Belangrijker nog dan elkaar te veroordelen is om juist nu naar elkaar te luisteren. Die discussie heeft Femke in ieder geval op gang gebracht met haar verhaal.
