'Pensioen komt te laat voor zware beroepen', kopte De Volkskrant afgelopen week. Sinds de pensioenleeftijd omhoog gaat, ziet het UWV het aantal oudere werknemers met een zwaar beroep dat arbeidsongeschikt raakt, steeds verder groeien. Vorig jaar kwamen er 40.000 mensen bij in de arbeidsongeschiktheidsverzekering. Dat is een groei van maar liefst 12 procent, de hoogste stijging sinds het crisisjaar 2010.
Vooral in de metaalindustrie halen veel werknemers hun pensioenleeftijd niet. Maar ook in de bouwsector en de zorg vallen mensen massaal uit. Met andere woorden: zware beroepen waar medewerkers vaak al vroeg aan de slag gaan. Veel van hen zijn 17 jaar wanneer ze starten. Reken maar uit; doorwerken tot je 67e betekent vijftig dienstjaren.
Een stratenmaker die met z'n 67e nog op knieën in het zand ligt. Een metaalvlechter die met 67 nog in de bouwput staat. Of een kraamverzorgster die met 67 al zes keer oma is, maar nog altijd moet werken. We verplichten deze hardwerkende dames en heren door te gaan tot ze er bij neervallen. Dat kan toch niet?
‘Kan makkelijk, kan makkelijk!’ roepen ze in Den Haag, waar volop 65-plussers rondlopen. Maar dat gaat ook een stuk eenvoudiger wanneer je een eigen chauffeur hebt en een personal assistent. Wanneer je pas op je 29e afgestudeerd bent aan drie universitaire studies en aan de slag gaat op je dertigste. Wanneer je met je 67e jaar dus nog geen eens veertig jaar gewerkt hebt. Dan kan dat makkelijk ja. Maar is het ook eerlijk?
Stel nou dat we in plaats van die pensioenleeftijd kiezen voor het ‘veertigjaren-plan’. Dat is even eenvoudig als de naam doet vermoeden. Iedereen werkt voortaan veertig jaar, ongeacht wanneer je begint of wat voor werk je doet. Na veertig jaar mag je met pensioen. Met 58 of 65 jaar; niemand houdt je tegen.
Neem als voorbeeld een goede vriendin, die op haar achttiende als kraamverzorgster aan de slag ging. Die dag in dag uit keihard werkte, terwijl ik volop genoot van het studenten-leven. Ikzelf begon namelijk op m'n achttiende met mijn studie en was 23 toen ik begon met werken. Wat mij betreft mag zij met 58 jaar met welverdiend pensioen en werk ik door tot m'n 63e. Wel zo eerlijk.
Mark Rutte mag dit proefballonnetje best meenemen aan de onderhandelingstafel. Misschien dat er dan eindelijk wat schot komt in de formatie. Mark zelf moet door tot aan z'n 65e, heb ik uitgerekend. Hij is nu vijftig, dus nog vijftien jaar om een nieuw kabinet in elkaar te ijzervlechten.
Gezien de zware bevalling is het wellicht verstandiger om in plaats van een formateur een kraamzorgster aan tafel te laten schuiven. Eentje van 67 met flink wat ervaring.
